o is er niks te doen dan?...
Ik krijg online regelmatig reacties die ik als elitair zie, zoals deze.
Ik moest mij laatst maar 'actief updaten' voordat ik geïnformeerd zou kunnen zijn over ODL; HOE ik me moest updaten, vroeg ik letterlijk, maar DAT kon niet worden gezegd.
Dit gebeurt ALTIJD OVERAL: er zijn een groep mensen die onderling allerlei drama beleven en als er dan iemand bijkomt, wordt die in de praktijk uitgesloten.
Als de zogenaamd actieve mensen bij Occupy/op het kamp willen dat mensen dingen doen of begrijpen, moeten ze dat duidelijk maken. Verwachten dat anderen gedachten kunnen lezen of op de één of ander mysterieuze wijze intuëren wat er speelt, is gewoon waanzin. Er bestaat nu een consensus dat dingen georganiseerd moeten worden en dat lijkt me ook niet vreemd: dingen zijn ook onduidelijk en inefficient. [Dat heb je in een anarchie...] De consensus is DUS dat alles onduidelijk is; nou, zie, het is MIJ onduidelijk wat er zou moeten gebeuren of waarom. Neem me niet kwalijk, zeg.
Voor mij staan daar een hoop tenten. Ik begrijp dat er soms wat te doen zal zijn, maar ik zie nooit wat gebeuren, tenzij er verhuisd wordt of zo. In die gevallen heb ik geholpen, zo ik er van af wist of ik er toevallig was. Ik heb overigens enorme beperkingen aan wat ik kan doen. Zoals, neem ik aan, voor iedereen geldt: ik doe wat ik kan.
Het soort opmerking al hierboven drijft een diepe kloof tussen potentiële nieuwkomers en een vage 'oude gaarde'. Heel Occupy zou zich van dergelijke processen heel bewust moeten zijn EN DÓÓR dingen fatsoenlijk te organiseren het structureel ondermijnen.
Ik zit hier te doen wat ik kan. Ik heb hele nachten niet geslapen terwijl ik dingen uiteen zit te zetten die ik essentieel acht voor heel Occupy (en heel de wereld, wat dat betreft). Andere mensen doen andere dingen, andere mensen hebben andere dingen in te brengen. Het laatste wat we nodig hebben, zijn zulke bijdehande opmerkingen.
